Rybia łuska to choroba genetyczna, w przebiegu której dochodzi do nadmiernego rogowacenia skóry.
Prowadzi to do nawarstwiania się warstwy rogowej naskórka w postaci dużych, dachówkowato ułożonych łusek. Przypominają one wyglądem łuski rybie. Nazwa choroby pochodzi od greckiego słowa oznaczającego rybę: Ichthýs.
Choroba jest dziedziczona autosomalnie recesywnie.
Poniższy wykres pozwala uświadomić sobie, jak wiele psów tej rasy jest nosicielami wadliwego genu bez objawów klinicznych choroby.
Do tej choroby predysponowane są przede wszystkim Golden Retrievery oraz przedstawiciele takich ras jak:
Buldog amerykański,
Jack Russell Terrier,
Norfolk Terrier,
West Highland White Terrier (WHWT),
Cavalier King Charles Spaniel,
Doberman,
Yorkshire Terrier.
W miocie choruje jeden lub kilka szczeniąt. Forma młodociana może przyjmować formę tzw. ciemieniuchy. Czasami jedynym objawem jest przesuszona oraz pękająca skóra.
W cięższych przypadkach występują duże, ściśle przylegające łuski i wydzielina łojowa na skórze. Pojawiają się: rumień, wyłysienia oraz hiperpigmentacja.
Wtórnie może dochodzić do powikłań bakteryjnych, grzybiczych (przez drożdżaki Malassezia) oraz zapalenia mieszków włosowych. Czasem występuje również rogowacenie opuszek lub lusterka nosowego. Zdarzają się pacjenci z rybią łuską oraz atopowym zapaleniem skóry,
W diagnostyce różnicowej należy uwzględnić inne łojotoki, dysplazję naskórka, cheyletiellę.
Nie ma specyficznego leczenia choroby rybiej łuski. Wiele prób leczenia przy pomocy retinolu nie miało pozytywnego rezultatu. Obecnie celem jest zapewnienie psu komfortu oraz zapobieganie wtórnym powikłaniom przy pomocy szamponoterapii. Stosuje się kąpiele z kwasem salicylowym oraz siarką o właściwościach keratolitycznych oraz keratoplastycznych. Można podawać dermokosmetyki w formie spot on z fitosfingozyną na sierść. Doustna suplementacja kwasami omega 3 jest zalecana.
Jeszcze około 6 lat temu rozpoznanie tej choroby wymagało wykonania trepanobiopsji skóry i badania histopatologicznego. Stwierdzano wtedy:
- Nadmierne rogowacenie,
- Nadmierną ilość ziarnistości i figur mitotycznych w keratynocytach,
- Rogowacenie mieszkowe i zatkanie mieszków włosowych.
Obecnie wystarczy wykonać badanie genetyczne z pobranej próbki krwi na EDTA. Wyizolowanie DNA z białych ciałek krwi umożliwia potwierdzenie naszej diagnozy po badaniu klinicznym pacjenta.
Rokowanie w przypadku tej choroby jest niepewne, zależy od jej zaawansowania oraz sumiennego stosowania się do zaleceń. Zwierzęta chore wyklucza się z hodowli.
